Please move right down inside the cars and use all available space...

... use ALL available space. Het bleef even nazinderen. Zo is mijn werkweek dinsdagmorgen gestart, op de metro, met mensen overal tegen mij aangedrukt. Weg, persoonlijke zone.

 

Mensen die mij kennen weten dat ik een zeer positief ingesteld persoon ben. Ik ben overduidelijk een optimist. Ik zie overal het beste in. Het antwoord op 'hoe gaat het met jou' is quasi altijd 'goed goed'. Uiteraard goed, want ik besef vaak ook gewoon niet wat er slecht zou kunnen zijn - nadeel van optimisten. Nu begint het mij intussen wel te dagen dat ik het eigenlijk diep vanbinnen ook lastig heb met London.

 

Het is dikwijls één van de eerste vragen wanneer ik nieuwe mensen ontmoet: 'You just moved to London, how are you finding it?'. Michael merkte op dat ik ook iedere keer die aspecten zeg die ik niet leuk vind. Het is niet meer gewoon 'goed goed'. Vreemd, voor een optimist als ik. Het moet toch ergens wringen...

 

De liefde is duidelijk: ik vind het enorm leuk om elk weekend toerist te zijn en nieuwe wijken, markten, shops, ... te ontdekken. Heerlijk. Ik vind het ook fantastisch dat er altijd wel iets te doen is: naar de musical, opera, de voetbal, ... Eén van de vele musea bezoeken. En dan zwijg ik nog van  het vele groen dat er is. Gigantische parken met de mooie beplanting. Ik zie al uit naar de bloemenpracht van deze lente. Winkels zijn open van 7am tot 11pm, je kan quasi overal online shoppen en aan huis laten leveren. Gemakkelijk. Ik heb ook nog geen seconde spijt gehad van onze verhuis en ons avontuur. Het is een hele levenservaring die ik lang zal koesteren.

 

Maar tegelijk voel ik ook wrijving. Elke morgen jezelf op de metro duwen. Het is niet altijd een pretje. London is ook een heel dure stad om te leven. Ik ben qua nature eerder zuinig, ik denk 'twee keer na' vooraleer ik mijn geld uitgeef. Hier daarentegen heb ik het gevoel dat we het door de ramen en deuren van ons - uiteraard klein - appartementje naar buiten gooien. De huurprijzen liggen heel hoog en de oppervlakte die je ervoor in de plaats krijgt, heel laag. 'Use all available space'. Hier zijn dan ook veel bedrijven gespecialiseerd in het verbouwen van zolders, kelders, ... naar leefruimtes. En veel mensen delen appartementen. Dan heb je nog de crèche. Er zijn er te weinig en er is geen tussenkomst van de overheid. Je moet niet veel van economie kennen om te weten wat dit met de prijzen doet. Je moet verdorie je job toch graag doen om dit te betalen. Ik vind het op dat vlak dus geen gemakkelijke stad om in te wonen.

Maar interpreteer dit niet verkeerd. We hebben het hier goed, zeer goed. Gelukkig hebben we goed onderhandeld over salarissen, gelukkig doe ik mijn job met hart en ziel, waardoor we zonder problemen kunnen genieten van al het vertier dat London te bieden heeft. Ik vermoed dat dit gevoel trouwens ook gewoon deel uitmaakt van de aanpassing aan een nieuw land, een nieuwe omgeving, een nieuwe stad. We wonen er nu lang genoeg om niet meer op vakantie te zijn, maar niet lang genoeg om al volledig aangepast te zijn. Door zuurstof te geven aan dit gevoel, in plaats van het weg te duwen. Door te zeggen tegen dit minder aangename gevoel: 'je bent welkom'. Door dit gevoel niet te verzwijgen, voel ik - misschien niet zo verwonderlijk - dat het vermindert...

 

Please stand behind the yellow line. The train now approaching is to Edgeware, via Bank. En hup, we zijn erop geraakt en weg zijn we!