Men zei het ons, zo'n buitenlands avontuur, dat zal jullie veel bijbrengen. Het is wat vroeg misschien, om nu al te zeggen dat we geëvolueerd zijn. Maar toch merkte ik de voorbije weken bij ons alle drie verwondering, bijstellen van gedrag, nieuwsgierigheid, ontdekking, ... op. Elk op zijn domein, elk op zijn niveau.
Voor Anna brengt de verhuis op motorisch vlak een heleboel nieuwe uitdagingen. Ze kan alleen de gròte trap op; ze kan de deuren zelf openen; ... Ze heeft hier ook de geneugten van de speelpleinen ontdekt waar ze de schrik op de glijbaan en de schommel heeft overwonnen. Haar fascinatie voor honden (woef-woef!) blijft, maar intussen leert ze ook wat vliegtuigen zijn. Als haar vingertje de lucht in gaat, weet ik al, er is een vliegtuig op komst. Maar wat leg je uit aan zo'n kleintje als dat vliegtuig - op een bewolkte dag - plots verdwijnt?! Er zijn 2 varianten: "Wel Anna, dat is een wonder! Het vliegmachien kan dat allemaal, en dat door de kunsten van ingenieurs zoals jouw papa." of "Wel Anna, zo'n wolk, dat is eigenlijk gewoon condens waar een vliegtuig door kan vliegen. Doordat de neveldruppeltjes zo dicht op elkaar zitten, is de wolk grijs en zie je het vliegtuig even niet. Heel normaal allemaal". Ze zal er wel haar versie van maken...
Wat mij hier opvalt zijn alle jonge mama's die niet werken. De speelpleinen zijn overdag werkelijk druk bevolkt met mama's met kinderen in de leeftijd van Anna. Het zwangerschapsverlof duurt hier blijkbaar ongeveer 1 jaar en bovendien heerst hier ook meer de cultuur dat vrouwen thuisblijven om voor de kinderen te zorgen. Er zijn dan ook enorm veel activiteiten om die jonge vrouwen bezig te houden. Personal trainers: jonge viriele knappe mannen die de dames hun zwangerschapskilo's laten wegsporten. Allerlei sportfaciliteiten met daaraan gekoppeld een crèche. Starbucks: bomvol buggy's en vriendinnen. Maar het speelplein vormt daarnaast ook een goede weerspiegeling van het duidelijke verschil tussen klassen. Je hebt hier enerzijds de superrijken en anderzijds ook mensen die aan het minimumloon moeten rondkomen. Tot die laatste categorie behoren nogal dikwijls de ongeïnteresseerde nannies die stoïcijns de schommel duwen van een kind dat een andere nationaliteit heeft dan zijzelf. Frappant.
We leren elkaar ook beter kennen. Michael is de man van de snelle aanpak. Een brief moet maar toekomen, en hup, Michael heeft het al geregeld. Een groot verschil met mij. Daar waar Michael de koe onmiddellijk bij de horens vat, moet ze bij mij even sudderen. Hierdoor sudderen er wel een aantal koeien weg, maar de andere moeten dan onder druk aangepakt worden. Interessant.
Michael heeft intussen ervaren dat het geen zin heeft om op de spitsuren op de lege plekken op het perron te gaan staan, tussen groepen dicht opeengepakte wachtende mensen links en rechts van hem. Zie je het al voor jou? Michie - fier als een gieter - op de eerste rij voor de aanstormende metro. Wat blijkt, de deuren openen altijd op dezelfde plek, namelijk daar waar de mensen staan aan te schuiven. Onze Michael mocht dus een aantal metro's wachten en zelf in een groep achteraan gaan staan :-).
We voelen ons soms zoals die Englishman zich wellicht in New York moet gevoeld hebben...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten