Wanneer ik - een aantal maanden terug inmiddels - beslist had om mijn werk stop te zetten, gebruikte ik wel eens de beeldspraak van de parachute. Ik vond dat ik gesprongen was zonder parachute, ik had namelijk nog geen andere job. Ik vond dat ik heel wat zekerheden had losgelaten. Het heeft veel moed van mij gevergd, maar het was ook onmiddellijk duidelijk dat het de juiste keuzen was. Soms had ik er vertrouwen in, in mijn professionele toekomst, maar al evenveel bleek dit vertrouwen ver weg in een klein hoekje verstopt te zitten. Het was in ieder geval niet het pad dat ik voordien voor ogen had.
Wanneer de beslissing om te verhuizen naar Londen genomen was, dacht ik "Yyyyeesssss! Ik heb een parachute". Het buitenland vormde voor mij mijn zekerheid. Terug een doel om naartoe te werken. Terug uitdaging om de zaken te organiseren. Terug een duidelijke verantwoording - wellicht vooral tegenover mijzelf - waarom ik als jonge vrouw thuis was.
En toen waren we in Londen en toch merkte ik dat die vermeende zekerheid eigenlijk zeer onzeker was. Geen crèche voor Anna, geen werk voor mijzelf, geen familie of vrienden in de buurt, ... Sinds kort staan we terug een stap verder. We hebben een crèche voor Anna gevonden, Woodentops Nursery. Ze gaat momenteel twee dagen per week, op maandag en vrijdag. Deze verandering bracht wat deining teweeg in het moederhart en in de traankanalen van dochterlief. Ze zit er nochtans zo goed! Verzorgsters die vlaams proberen te spreken. Massa's, maar werkelijk massa's speelgoed. Allerlei activiteiten zoals mud week: spelen met modder, teddy pick-nick, kooklessen, ... En intussentijd leert ze ook nog een woordje Engels - "Bye bye mummie!" - al is dit meestal nog niet zo enthousiast.
De twee vrije dagen bieden mij de kans om verder uit te kijken naar interessante jobopportuniteiten. Voorlopig heeft mijn zoektocht ertoe geleid dat ik wellicht op freelance basis assessment & development centres zou doen. Zelfstandig dus. Dit trekt mij absoluut aan en maakt mij zeer enthousiast om eraan te beginnen! Het zou mij de kans bieden om de workload zelf te bepalen, om nog tijd over te hebben om te genieten van Londen en om intussen eventueel andere ideeën verder te ontplooien. Maar het brengt ook onzekerheid mee: ik moet zelf mijn werk vinden. Wat als...
Intussen begint het mij echter te dagen dat mijn zoektocht naar zekerheid gedoemd is om vruchteloos te eindigen. Is in dit leven de enige zekerheid niet de onzekerheid? Is het leven niet een les in zekerheden loslaten? Richt ik mijn pijlen niet beter op het ontwikkelen van manieren om flexibel met onzekerheid te leren omgaan? Dat lijkt mij nog de beste parachute van allemaal...
PS
Beste lezer,
Bij het herlezen van mijn hersenspinsels, merk ik dat ze misschien nogal zwaar en serieus kunnen overkomen. Wees gerust: met een zekere portie onzekerheid valt absoluut goed te leven. Hier zit nog steeds de goedlachse, optimistische Lieselot die zich amuseert. Maar ook de denker. Degene die deze kant van mij nog niet kenden: "Aangenaam!".
Ik ben in ieder geval heel tevreden met de stap die we genomen hebben, ik ben blij met deze levenservaring en met deze zoekprocessen. Ze zullen mij zeker heel veel bijbrengen!
Groetjes,
Lieselot
Geen opmerkingen:
Een reactie posten