Voordat ik deze tekst begonnen ben, heb ik even mijn eerste tekst (to blog or not to blog) herlezen. Wellicht om mijzelf er terug van te overtuigen dat het oké is wanneer ik een tijdje niets van mij laat horen. Wellicht om mijzelf er ook aan te herinneren dat ik dit zelf geschreven heb en dan ook geen negatieve gevoelens dien te hebben rond een tijdje stilzwijgen. Wellicht om niet te streng te zijn voor mijzelf.
Soit, het is jullie wellicht wel duidelijk welke de oorzaak is. Ik ben uit de startblokken geschoten. En zo voelt het wel aan. Geschoten... Van quasi (intellectuele) stilstand tot een F1-race. Maar wel een race die ik onder controle heb. Ik zit aan het stuur, aan de gas en aan de rem. Heerlijk. Zoals in een F1-race zitten er ook nogal wat bochten in het parcours. En gelukkig maar: ik kan hier veel leren.
Vooreerst de Engelse taal. Ik moet toegeven dat ik dacht dat mijn Engels heel goed was. Totdat ik continu omgeven was door 'native speakers', totdat collega's mij om de oren sloegen met Engelse uitdrukkingen of totdat de typisch Engelse droge humor mijn dagdagelijkse realiteit werd. Schots is ook helemaal anders dan het dialect van Birmingham, Manchester of Londen. Er speelde zich continu een mentaal proces op de achtergrond af, een vertaalproces. 's Avonds begon mijn nachtelijke pitstop zeer vroeg. Intussen begint het Engels de gewoonte te worden en moet ik soms in het Nederlands zoeken naar de juiste woorden... Toegegeven, het is een vreemde gewaarwording.
Coachen volgens de regels van de kunst. Het ziet er o zo gemakkelijk uit wanneer je een coachinggesprek volgt, totdat je het zelf mag doen. Dan blijkt dat er toch heel wat moeilijk te nemen bochten, blijken te zijn. Maar ik vind het heerlijk. Ik heb echt mijn ding gevonden in het mee kunnen ontwikkelen van mensen hun capaciteiten. Het geeft mij enorm veel voldoening om de dankbaarheid te voelen na een geslaagde coachingsessie. Dit geeft mij vleugels.
En tenslotte neem ik ook bepaalde trainingen op mij. Het lesgeven zit mij in het bloed. Dat is duidelijk. Mijn grootvaders langs beide kanten, meer dan de helft van mijn nonkels,... Ook ik voel mij als een vis in het water wanneer ik voor een groep sta en de groep kan begeleiden in de rekruteringsmaterie.
Coachen volgens de regels van de kunst. Het ziet er o zo gemakkelijk uit wanneer je een coachinggesprek volgt, totdat je het zelf mag doen. Dan blijkt dat er toch heel wat moeilijk te nemen bochten, blijken te zijn. Maar ik vind het heerlijk. Ik heb echt mijn ding gevonden in het mee kunnen ontwikkelen van mensen hun capaciteiten. Het geeft mij enorm veel voldoening om de dankbaarheid te voelen na een geslaagde coachingsessie. Dit geeft mij vleugels.
En tenslotte neem ik ook bepaalde trainingen op mij. Het lesgeven zit mij in het bloed. Dat is duidelijk. Mijn grootvaders langs beide kanten, meer dan de helft van mijn nonkels,... Ook ik voel mij als een vis in het water wanneer ik voor een groep sta en de groep kan begeleiden in de rekruteringsmaterie.
Ik heb een goede start genomen. En dat voelt ook Anna. Ze is zo'n gelukkig kind. Ze amuseert zich enorm in de crèche en ook haar talen gaan zienderogen vooruit. Ze spreekt van 'cow' in plaats van koe, van 'shoes' in plaats van schoenen en ze zegt 'bye bye' in plaats van salut. Ze heeft bovendien ook Noah leren kennen, haar grote liefde sinds kort. Geen wonder dat ze zo enthousiast is om naar de crèche te gaan.
Het vraagt tijd en energie om geaccelereerd te geraken. Ik ben er dikwijls doodop van. Maar ik hou ervan. Ik zal er in ieder geval alles aan doen om na de acceleratie op adem te komen zodat mijn verdere race goed kan verlopen zonder de bocht te missen.
Het vraagt tijd en energie om geaccelereerd te geraken. Ik ben er dikwijls doodop van. Maar ik hou ervan. Ik zal er in ieder geval alles aan doen om na de acceleratie op adem te komen zodat mijn verdere race goed kan verlopen zonder de bocht te missen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten