Let's meet at My House. Sunday, before lunch.

Ik krijg meer en meer de vraag of we intussen gesettled zijn, hier in London. En ja, inderdaad, we beginnen ons meer en meer gesettled te voelen, nu ook in de klassieke zin van het woord. Ik zocht het even op. Een definitie die ik vond was: "Zich vestigen, meestal op een bepaalde plaats, omdat het daar veilig, vertrouwd en comfortabel is en men zich daar volledig geaccepteerd voelt".

 

In de klassieke zin van het woord heb je dus 'een bepaalde plaats nodig' om gesettled te kunnen zijn. Wel, eigenlijk hebben we het gevoel dat ongeacht op welke plaats ter wereld we terecht zouden komen; we ons onmiddellijk gesettled zouden voelen. We voelen ons namelijk zeer sterk gesettled in onze relatie tussen ons drietjes: het is er veilig, vertrouwd en comfortabel en we voelen er ons ook volledig geaccepteerd. De buitenwereld heeft in die zin iets minder impact op de mate waarin we ons gesettled voelen.

 

Soit, in de klassieke zin van het woord geraken we stilletjesaan wel gesettled op deze plaats, hier in London. Het feit dat ik hier ook werk gevonden heb, speelt daar een grote rol in. Maar daarnaast beginnen we ook steeds meer mensen te kennen. We leren ze kennen via verschillende kanalen:

'Meeting at nursery. Friday, after work. Lieselot'

De crèche vormt een grote bron van ontmoetingen. Vrouwen in dezelfde situaties, die op dezelfde uren hun kindjes komen halen. Wat blijkt, 4 huizen verder woont een jong koppel. De dame is Belgische en blijkt bovendien een zeer leuke vrouw te zijn. Wordt hopelijk vervolgd! Ik heb mij ook geëngageerd om deel uit te maken van de parents committee in de crèche. Hopelijk komen hier ook leuke contacten uit. 

'Meeting at my house. Sunday, before lunch. Lieselot'

Jip, we hebben hier al volk over de vloer gehad voor een apero op zondagvoormiddag. Onze onderburen, onze andere buren, ... Het is naar Londonse gewoontes blijkbaar zeer ongewoon om de buren uit te nodigen. Maar de gastvrijheid werd gesmaakt, door de één wat sneller dan door de ander. We zijn intussen ook met de buren op stap geweest naar een typisch Engels event: vuurwerk op 5 november, we hebben met hen taart gebakken, we geven tips over de opvoeding van kindjes en het combineren van werk met gezin, ... Ik geniet ervan.

 

'Meeting at My House. Sunday, before lunch. GOD'

Dat is de uitnodiging aan een plaatselijke kerk. Ik heb eigenlijk altijd al 'zin in zin gehad'. Ik heb altijd al een interesse gehad voor onderwerpen rond zingeving en spiritualiteit. Het zijn gesprekken die ik zeer graag aan ga. Het laat mij niet ongevoelig, de vraag waarom ik hier ben. Waar wil ik mijn leven aan wijden? Ik had in België ook al de bedenking gemaakt dat de zondagse mis - los van wat er precies verkondigd wordt - gewoon ook een heel sociaal event is, waar je de mensen van de buurt kan leren kennen. Je hoeft niet af te spreken, geen moeite te doen om doodles uit te sturen, om via facebook uitnodigingen te sturen, ... je kan elkaar gewoon elke zondag ontmoeten. Ik vind het persoonlijk jammer dat dit wat teloorgaat.

Ik gaf het hier een kans en het bevalt mij. Vooreerst word ik sterk aangesproken door de manier waarop in de Protestantse kerk het Evangelie verkondigd wordt. Het is heel sterk gefocust op een interpretatie van de verhalen, op de achterliggende waarden en hoe we die in ons eigen leven kunnen toepassen. De persoon die de vieringen voorgaat is een heel inspirerende man met een eigen gezin, en de vieringen zijn ook echt vieringen: de vreugde is er voelbaar en er wordt veel gezongen.  Maar daarnaast vomt het voor mij dus ook een bron van contacten. Heel veel jonge gezinnen komen naar deze kerk. Er is een crèche voorzien voor de allerkleinsten, deze crèche is altijd een heel vrolijke en drukke bedoening. Na de mis is er tijd voor refreshments: koffie of thee (met melk, uiteraard!) en koekjes. De 'vicar' en zijn team nemen tijdens deze refreshments ook actief de moeite om mensen met elkaar in contact te brengen. En ook zo leren we heel wat leuke, jonge mensen uit de buurt kennen...

 

'We will be there! Lieselot and co'
En zoals je dus wellicht kan denken, zeg ik ja op elke uitnodiging. Ik ben degene die de deuren opent, gesprekken begint, ... en Michael is de man die de langere gesprekken met mensen aangaat. En Anna, tja, zij zoekt oogcontact met iedereen die een beetje in haar buurt komt en vormt zo eigenlijk nog de grootste deuropener van ons allemaal...